Actualiteit

Office manager Lida de Win-Snel en vastgoedbeheerder Antoon Groot zwaaien af. Zij gaan genieten van hun welverdiende pensioen. Voor Stein is het een aderlating, want met hun vertrek verliezen we ontzettend veel knowhow, ervaring en betrokkenheid: opgeteld waren ze maar liefst 41 jaar in dienst.

“Wacht even”, zegt Lida als ze op haar vrije woensdag tijd maakt voor een terugblik. “Ik zet even de radio wat zachter. Wat er op staat? De TOP-400 van Radio 4. Ik geniet van klassieke muziek. Nee, op het werk zet ik deze zender niet op. Dat wordt daar niet echt gewaardeerd, haha.”

Daar heb je misschien wel gelijk in Lida. Maar wie je bent en wat je voor het bedrijf hebt betekend, waarderen we wél. Fijn mens. En dit geldt natuurlijk ook voor Antoon die – verdeeld over twee periodes – 28 jaar werkzaam is geweest.

Hoe het begon

Lida trad in 2007 in dienst als office manager. Ook nam de Nuenense de administratie onder haar hoede. “Toen waren we nog met een klein clubje”, vertelt Lida over haar start bij ons bedrijf. “Het was Marcel van der Linden, Jos Reijers, Piet Boer en ik. Toen Marcel me de eerste keer benaderde, schoof ik een vriendin naar voren, haha. Later deed ik op freelance basis wel eens wat klusjes, maar nooit vast. Totdat de toenmalige secretaresse vertrok en Marcel me weer belde.”

Deze keer zei Lida ‘ja’. Waardoor het team van twee naar drie groeide en zich daarna verder uitbreidde. Sjon Reijers kwam erbij en een kleine zes jaar na Lida’s aanstelling volgde ook Antoon.

Nieuw was Antoon niet. “Pfoe, voor het begin van mijn Stein-tijd moeten we ver terug”, aldus Antoon, die in zijn geheugen begint te graven. “In 1976 liep ik al eens een half jaar stage bij Jos. En in 1979, na mijn diensttijd, begon het echte werk. Tot 2000, want toen ben ik samen met een vriend een bedrijf begonnen. Dertien jaar later heb ik dat verkocht en niet lang daarna vroeg Sjon me wat ik deed. ‘Niets eigenlijk’, antwoordde ik hem.”

Onmisbare schakels

Wat was het geval? Er moest een gezondheidscentrum in Sint Michielsgestel ontwikkeld worden. En dat was op Antoons lijf geschreven. Hij had immers al heel wat jaren als bouwmanager gewerkt. En met zijn bedrijf ontwikkelde hij gebouwen voor het onderwijs en… de zorg. “Ik ging de uitdaging aan”, aldus de Veghelaar zelf. “Ik regelde de vergunning, begeleidde de aanbesteding en vond de huurders. ‘Ik heb wel meer voor je’, was Sjons volgende opmerking. Sindsdien regel ik het beheer en onderhoud van zo’n honderd woningen.” Voor de tweede keer groeide Antoon zo uit tot een onmisbare schakel.

Onmisbaar was Lida inmiddels ook allang. Ze zorgde ervoor dat de boel bleef draaien: afspraken werden gemaakt, de administratie was op orde en álles werd tot in de puntjes geregeld. Doorgaans was ze voor iedereen een lieve collega. Maar niet altijd, vertelt ze zelf. “Ik kan af en toe best streng zijn”, legt ze met een glimlach uit. “Ik neem namelijk geen blad voor de mond. Als er iets moet gebeuren of juist niet, sta ik daar ook voor.”

Leerzame tijd

Als Lida en Antoon terugkijken op hun periode bij Stein, doen ze dat met veel plezier. Én met bewondering voor hun collega’s, omdat zij hen een stuk wijzer hebben gemaakt. “Ik zie het als een van mijn hoogtepunten dat ik veel voor Jos heb mogen werken”, aldus Lida. “Ik heb van alles van hem geleerd, omdat hij open is en me overal bij betrok. Zo heb ik kennis gekregen van projecten, wat ik heel interessant vind, en van vermogensbeheer. Toen Sjon kwam, maakte het bedrijf een indrukwekkende groei door als ontwikkelaar. Hij durft groot te denken en handelt daar ook naar.”

“Jos weet van niets een kloppend plan te maken”, vult Antoon aan. “En weet je wat zijn gave is? Hij krijgt altijd alle neuzen dezelfde kant op. Sjon heeft dat overigens ook. Net als zijn vader benut hij ieders deskundigheid en kracht. Ook geeft-ie vertrouwen en waardering, waardoor iedereen er plezier in heeft. En lol, dat is de basis voor een sterk team. Dit heb ik drie keer meegemaakt: tijdens mijn eerste periode hier, met mijn eigen onderneming – ik heb het goed afgekeken – en nu weer. Projecten zijn prachtig, écht, maar een gebouw is ook maar gebouw. De manier waarop we met elkaar omgaan, is mijn hoogtepunt bij Stein. We zijn één grote familie.”

Lida’s vooruitzicht

‘Als mijn pleegdochter achttien is, stop ik met werken.’ Dit is wat Lida altijd gezegd heeft. Waarom eigenlijk? “Ik moet een keer met pensioen, hè”, laat ze weten. “Maar als dit niet samen zou vallen, had ik wat anders verzonnen. De komende tijd blijf ik trouwens nog wel wat uurtjes betrokken, want we hebben een nieuwe softwarepakket voor de administratie. Dat traject begeleid ik nog, maar verder is mijn opvolgster Ellen er helemaal klaar voor. Het is fijn dat ik haar sinds augustus heb kunnen inwerken.”

“Ik ga ervan genieten dat ik straks écht vrij ben”, kijkt Lida nu vooruit. “Dan kan ik doen en laten wat ik wil. Plannen heb ik genoeg! Ik heb vriendinnen met paarden, waar ik veel te vinden zal zijn. Ook ga ik vaker met de hond schapen drijven en meer naar mijn familie in het westen van het land. Verder begin ik met een cursus muziekgeschiedenis of een schrijfopleiding. Maar alles alleen wanneer ik er zin in heb.”

Het pensioen van Antoon

Antoon heeft minder goed voor ogen hoe de komende jaren eruit gaan zien. Maar voorlopig is-ie in elk geval onder de pannen. “Ik heb een nieuwbouwwoning gekocht”, vertelt hij. “Deze wordt in boerderijstijl gebouwd, aan de rand van Veghel, met een fijne tuin erbij. Dit is iets wat ik altijd gewild heb. En verder? Ik laat het op me afkomen, maar dat komt goed. De lol die ik in mijn werk had, vind ik straks in wat anders. Ik ben tenslotte manager van m’n eigen leven.”